"SIMOY NG HANGIN"

“Simoy ng Hangin”
ni: Olifoet S. Ortaucilav

Lamig ng hagupit mo’y sa’ki’y umaakay

Sa pagkalugmok ko’y naging sandala’y ikaw

Buhay ma’y abuting pamahayan ng tanglaw

Simoy na kaloob mo’y siya kong nagging ilaw

Mundo ma’y tumigil sa pag-inog

Kung ang pagsuyo mo’y sa’kin ipahgkaloob

Kahit puso’y sa kahapisa’y ilulunod

Timyas ng pagkalinga mo’y siya kong naging bantayog

Palaso mang hapong-hapo ng lason

Sa’yong kandungan kaligtasa’y siya mong pabaon

Tangayin man ng naghuhulagpos at mabalasik na alon

Sa paanan mo, kalooba’y nagpamalas ng pagkamahinahon

Nang ika’y nananahanan sa puso ninuman

Aking napagtanto’t napagninilay-nilayan

Sa mapusok na kapalara’y h’wag makipaghidwaan

Sulsol ng kaliluha’y buhay siyang kabayaran

Sa kabululuha’t kapakinabangang handog ng karayom’t sinulid

Napagtagpi-tagpi yaring suliraning maihahatid

Paggawa ng kabalintunaa’t hitik ng ganid

Kasawia’y siyang maisadidibdib

Sa malamig na simoy mo, hanging mahabagin

Pagsusumamo ng madla nawa’y pakaramhin

Kalumbaya’t poot nitong puso’y tibagin

At sa kaalapaapang ‘di-maabot-tingin

Tutugtugan ka ng mga ulap, haharanahin ka ng mga bituin.

#GOD IS LOVE